اشتباه کردن یک امر عادی است و اشتباهات در رابطه با نظم بخشی و تربیت کودکان بخشی از پدر و مادر بودن است. فرزند شما بدرفتاری می‌کند و شما خونسردی خود را از دست می‌دهید، فریاد می‌زنید یا به گونه‌ای واکنش نشان می‌دهید که فکر می‌کنید، می‌شد بهتر با آن برخورد کرد. اشتباهات انضباطی که والدین مرتکب می‌شوند می‌تواند نتایج ناخواسته‌ای ایجاد کند و موانعی برای رفتار خوب آینده فرزندان ایجاد کند. مراقب این اشتباهات در فرزندپروری خود باشید. فریاد و تنبیه کودکان به عنوان دو اشتباه در تربیت کودک رایج هستند و اکثر والدین یک یا هر دو این اشتباهات را در یک زمان مرتکب می‌شوند، در این مقاله راه‌های غلبه و روش‌های جایگزین این ابزارهای ناکارآمد تربیتی را می‌خوانیم.
1- آرامش خود را حفظ کنید
گاهی ممکن است رفتار فرزندتان شما را دیوانه کند، همیشه باید سعی کنید در هنگام عصبانیت از تربیت او بپرهیزید. وقتی کودکتان را سرزنش می‌کنید در حالی که از کاری که کودک انجام داده عصبانی هستید، به احتمال زیاد فریاد می‌زنید یا چیزی را می‌گویید که منظور شما نیست. قبل از صحبت کردن با فرزندتان در مورد رفتار بدش، چند دقیقه (یا بیشتر در صورت نیاز) برای آرام شدن و جمع آوری افکار خود وقت بگذارید. خود یا فرزندتان را از موقعیت فوری دور کنید. به خود و فرزندتان زمان بدهید تا در مورد تعارض فکر کنید، ممکن است به هر دوی شما کمک کند که با شرایط آرام‌تر برخورد کنید. بلند کردن صدای خود، فحش دادن یا خارج شدن از کنترل به کودک می‌آموزد که فریاد زدن، عصبانیت و خشونت در روابط آن‌ها با دوستان و خانواده قابل قبول است. در عوض، وقتی احساس کردید از شدت عصبانیت در حال انفجار هستید، چند ثانیه یا چند دقیقه استراحت کنید تا آرام شوید. کودکان به یک رویکرد آرام و منطقی که مستقیم و دقیق است، بهترین پاسخ را می‌دهند.
2- از تنبیه بدنی بپرهیزید
تنبیه بدنی مانند کتک زدن، فشار دادن بازوی کودک و تکان دادن او یا ضربه زدن به هر طریقی بی‌اثر است. این به کودک می‌آموزد که راه مقابله با درگیری استفاده از نیروی فیزیکی است. مجدداً، اگر وسوسه می‌شوید از نظم بدنی استفاده کنید، تایم اوت کنید. یادگیری مهارت‌های انضباط جایگزین کودک نیز می‌تواند به شما کمک کند که تمایل به ضرب و شتم فیزیکی را از بین ببرید. به یاد داشته باشید، نقش اصلی شما یک معلم است، نه یک مجری.
3- آموزش انضباط، به معنای تنبیه کردن نیست
کتک زدن کودک به معنی آموزش نظم و انضباط نیست. اغلب والدین فراموش می‌کنند که هدف از آموزش نظم و تربیت به کودکان این است که به آن‌ها رهنمودها و محدودیت‌هایی قاطعانه بدهند تا نیازی به تنبیه نداشته باشند. انضباط به معنای تعیین حد و مرزها و انتظارات است تا بچه‌ها بدانند چه چیزی از آن‌ها انتظار می‌رود. هدف اصلی این است که بچه‌ها یاد بگیرند مودب بمانند تا نیازی به تنبیه نداشته باشند. به دیدگاهی که از تربیت و نظم دارید، دوباره فکر کنید. با نشان دادن این‌که چگونه رفتار نادرست آن‌ها را به طور مثبت مدیریت می‌کنید، به شیوه‌ای محبت آمیز و سازنده که بر یادگیری به جای تنبیه تاکید می‌کند، به آن‌ها یاد می‌دهید که چگونه روزی با فرزندان خود در هنگام رفتار بد، رفتار کنند.
4- ثابت بودن در آموزش رفتار درست
بسیاری از والدین ممکن است فرزندان خود را به شیوه‌ای متناقض تنبیه کنند. یک اشتباه رفتاری مشابه در زمان‌های مختلف پاسخ‌های متفاوتی خواهد داشت. اگر یک بار کودک شما از فحش استفاده کند شما فقط می خندید، و دفعه بعد شما به بدترین شکل واکنش نشان دهید، در این صورت کودک گیج می‌شود و نمی‌داند چه انتظاری از او دارید. یکی از بهترین راه‌ها برای کمک به کودکان برای اصلاح رفتار بد، دادن دستورالعمل‌های واضح درباره آن‌چه از آن‌ها انتظار می‌رود، است. به فرزندتان دستورالعمل‌های واضح و ساده و فهرستی واقع بینانه از انتظارات بدهید. برای مثال، اگر می‌خواهید هر هفته اتاقش را تمیز کند، آن را در تقویم علامت بزنید و آن را «روز تمیز کردن اتاق» قرار دهید. او را برای رفتار خوب آماده کنید. اگر آن‌ها را دنبال نکردند، مجموعه‌ای ثابت از عواقب را به او بدهید. درجات مختلف تنبیه را برای یک رفتار نادرست ندهید. در اجرای قوانین ثابت و ثابت قدم باشید. مجموعه‌ای از قوانین و استانداردهای به خوبی تثبیت شده و درک شده با پیامدهای مشخص به بهترین وجه عمل می‌کند. ثابت ماندن در نظم و انضباط کودک بهترین راه برای آموزش رفتار قابل قبول یا غیرقابل قبول است.
5- با کودک خود محترمانه برخورد کنید
والدین از فرزندان خود می‌خواهند که به آن‌ها احترام بگذارند، اما گاهی فراموش می‌کنند که احترام باید یک خیابان دو طرفه باشد. یکی از رایج‌ترین اشتباهاتی که والدین در تربیت فرزندان مرتکب می‌شوند، فریاد زدن، صحبت با لحن تند و عصبانی و یا حتی توهین به فرزندانشان است. آموزش احترام به کودکان و درخواست احترام متقابل یکی از نکات اساسی است که باید در مورد تربیت کودکان به خاطر بسپارید. به این فکر کنید که اگر با کودکتان، مانند همکار یا خویشاوند، درگیری دارید، دوست دارید چگونه با شما صحبت کنند. تا سطح درک و سن فرزندتان پایین بیایید و مشکل موجود را با ملایمت (اما همچنان محکم) و محترمانه مطرح کنید. مهم نیست چقدر عصبانی هستید، سعی کنید آرام باشید.
6- از توضیح دادن بیش از حد بپرهیزید
توضیح مفصل و طولانی درباره رفتار نامناسب به فرزندتان ایده خوبی نیست. بچه‌ها، حتی بچه‌های دبستانی که در توجه کردن و گوش دادن بهتر هستند، می‌توانند به راحتی مسیر بحث‌هایی را که بیش از حد به جزئیات می‌پردازند از دست بدهند. تا حد امکان مستقیم باشید و آن را به اصول اولیه برای فرزندتان تقسیم کنید. با بچه‌های بزرگ‌تر، در مورد اشتباهات صحبت کنید و در مورد سناریوهای احتمالی که می‌توانستند انتخاب‌های بهتری باشند صحبت کنید. در مورد فرزندان کوچک‌تر، به سادگی بیان کنید که این رفتار چه بوده و چرا اشتباه بوده است.
7- روش تربیتی مناسب را پیش بگیرید
وقتی صحبت از تربیت کودک می‌شود، استفاده از یک روش برای همه مناسب نیست. چیزی که روی خواهر یا برادر کودک یا بچه‌های دوستان موثر بود، ممکن است برای کودک شما رویکرد اشتباهی باشد. تلاش مکرر برای استفاده از یک رویکرد خاص برای اصلاح یا هدایت رفتار کودک ممکن است برای یک کودک منفرد بهترین کارایی را نداشته باشد. به یاد داشته باشید که کودکان، مانند بزرگسالان، شخصیت، خلق و خوی و ویژگی‌های خاص خود را دارند. ممکن است یکی از بچه‌ها سرسخت‌تر از بقیه باشد یا زمانی که همه چیز بر وفق مراد او پیش نمی‌رود، بیشتر دچار فروپاشی شود. روش‌های متفاوتی را برای تطبیق تکنیک‌های تربیتی برای هر کودک امتحان کنید. به عنوان مثال، در حالی که یک کودک ممکن است بتواند پس از چند یادآوری کلی تمرکز کند و دست از سر و صدا کردن بردارد، کودک دیگر ممکن است به نمودارها، برنامه‌ریزی‌ها و نظارت دقیق‌تری نیاز داشته باشد تا او را در مسیر درست نگه دارد.
کلام آخر: تنبیه به عنوان یک ابزار کارآمد در تربیت فرزند لازم است، اما تنبیه الزاما به معنای داد و فریاد و کتک زدن کودک نیست. این واقعیت است که کودکانی که با محدودیت‌ها و راهنمایی‌های روشن بزرگ می‌شوند، به احتمال زیاد افرادی شاد و خوشحال هستند که خودکنترلی خوبی دارند. کودکانی که هیچ محدودیت یا عواقبی برایشان قائل نیست و لوس می‌شوند، اغلب خودخواه هستند، نمی‌توانند رفتار خود را کنترل کنند و بودن در اطرافشان ناخوشایند است. وقتی فرزندتان کاری را که باید انجام نمی‌دهد، قوانین، محدودیت‌ها و پیامدهای واضح و ثابتی بدهید. اگر نگران هستید که تنبیه کردن فرزندتان ممکن است او را از دست شما عصبانی کند، تصویر بزرگ‌تر را در ذهن داشته باشید. تنبیه نکردن کودک برای آن‌ها خوب نیست. تا زمانی که رفتار نادرست آن‌ها را با محبت و راهنمایی قاطعانه مدیریت کنید، فرزندتان از اشتباهاتش یاد می‌گیرد و رشد می‌کند.
